Van groezelige verpakkingen die kleine Zuidoost-Aziatische gemeenschappen overspoelen tot afval dat zich opstapelt in fabrieken van de VS tot Australië.

Het Chinese verbod op het accepteren van 's werelds gebruikte plastic heeft de recyclinginspanningen in rep en roer gebracht.

Bron: AFP

● Toen recyclingbedrijven naar Maleisië trokken, ging een zwarte economie met hen mee

● Sommige landen beschouwen het Chinese verbod als een kans en hebben zich snel aangepast

 Van groezelige verpakkingen die kleine Zuidoost-Aziatische gemeenschappen overspoelen tot afval dat zich opstapelt in fabrieken van de VS tot Australië: het Chinese verbod op het accepteren van 's werelds gebruikte plastic heeft de recyclinginspanningen in rep en roer gebracht.

Jarenlang heeft China het grootste deel van het plasticafval van over de hele wereld meegenomen en een groot deel ervan verwerkt tot materiaal van hogere kwaliteit dat door fabrikanten kon worden gebruikt.

Maar begin 2018 sloot het de deuren voor bijna al het buitenlandse plastic afval, evenals voor vele andere recyclebare materialen, in een poging het milieu en de luchtkwaliteit te beschermen, waardoor de ontwikkelde landen moeite hadden om plaatsen te vinden waar ze hun afval heen konden sturen.

“Het was als een aardbeving”, zei Arnaud Brunet, directeur-generaal van de in Brussel gevestigde industriegroep The Bureau of International Recycling.

“China was de grootste markt voor recyclebare materialen. Het veroorzaakte een grote schok op de wereldmarkt.”

In plaats daarvan werd plastic in grote hoeveelheden naar Zuidoost-Azië gestuurd, waar Chinese recyclers zijn overgestapt.

Met een grote Chineessprekende minderheid was Maleisië een topkeuze voor Chinese recyclers die wilden verhuizen, en uit officiële gegevens bleek dat de import van plastic verdrievoudigde ten opzichte van het niveau van 2016 tot 870.000 ton vorig jaar.

In het kleine stadje Jenjarom, dichtbij Kuala Lumpur, verschenen grote aantallen plasticverwerkingsfabrieken, die 24 uur per dag schadelijke dampen uitstoten.

Enorme bergen plastic afval, in de open lucht gedumpt, stapelden zich op terwijl recyclers worstelden met de toestroom van verpakkingen van alledaagse goederen, zoals voedsel en wasmiddelen, van zo ver weg als Duitsland, de VS en Brazilië.

Bewoners merkten al snel de scherpe stank boven de stad op – het soort geur dat gebruikelijk is bij de verwerking van plastic, maar milieuactivisten geloofden dat een deel van de dampen ook afkomstig was van de verbranding van plastic afval dat van te lage kwaliteit was om te recyclen.

“Mensen werden aangevallen door giftige dampen, waardoor ze ‘s nachts wakker werden. Velen hoestten veel”, zei bewoner Pua Lay Peng.

“Ik kon niet slapen, ik kon niet rusten, ik voelde me altijd vermoeid”, voegde de 47-jarige eraan toe.

Vertegenwoordigers van een milieuactivistische NGO inspecteren een verlaten plasticafvalfabriek in Jenjarom, buiten Kuala Lumpur in Maleisië. Foto: AFP

Pua en andere leden van de gemeenschap begonnen een onderzoek en hadden medio 2018 ongeveer 40 verwerkingsfabrieken gevonden, waarvan er vele zonder de juiste vergunningen leken te werken.

De eerste klachten bij de autoriteiten leverden niets op, maar ze bleven de druk uitoefenen en uiteindelijk ondernam de regering actie. De autoriteiten begonnen illegale fabrieken in Jenjarom te sluiten en kondigden een landelijke tijdelijke bevriezing van de importvergunningen voor plastic aan.

Drieëndertig fabrieken werden gesloten, hoewel activisten dachten dat velen stilletjes naar elders in het land waren verhuisd. Bewoners zeiden dat de luchtkwaliteit was verbeterd, maar dat er nog enkele plasticstortplaatsen waren.

In Australië, Europa en de VS moesten veel mensen die plastic en andere recyclebare materialen inzamelden, zoeken naar nieuwe plekken om het naartoe te sturen.

Ze hadden te maken met hogere kosten om het door recyclers thuis te laten verwerken en in sommige gevallen namen ze hun toevlucht tot het naar stortplaatsen sturen omdat het schroot zich zo snel opstapelde.

“Twaalf maanden later voelen we nog steeds de effecten, maar we zijn nog niet tot de oplossingen overgegaan”, zegt Garth Lamb, voorzitter van de brancheorganisatie Waste Management and Resource Recovery Association of Australia.

Sommige hebben zich sneller aangepast aan de nieuwe omgeving, zoals sommige door de lokale overheid beheerde centra die recyclebare materialen inzamelen in Adelaide, Zuid-Australië.

Vroeger stuurden de centra bijna alles – variërend van plastic tot papier en glas – naar China, maar nu wordt 80 procent verwerkt door lokale bedrijven, terwijl het grootste deel van de rest naar India wordt verscheept.

Afval wordt gezeefd en gesorteerd op de recyclinglocatie van de Northern Adelaide Waste Management Authority in Edinburgh, een noordelijke buitenwijk van de stad Adelaide. Foto: AFP

Afval wordt gezeefd en gesorteerd op de recyclinglocatie van de Northern Adelaide Waste Management Authority in Edinburgh, een noordelijke buitenwijk van de stad Adelaide. Foto: AFP

Deel:

“We handelden snel en keken naar de binnenlandse markten”, zegt Adam Faulkner, CEO van de Northern Adelaide Waste Management Authority.

“We hebben ontdekt dat we, door lokale producenten te steunen, terug kunnen keren naar de prijzen van vóór het Chinese verbod.”

Op het Chinese vasteland daalde de import van plastic afval van 600.000 ton per maand in 2016 naar ongeveer 30.000 ton per maand in 2018, volgens gegevens uit een recent rapport van Greenpeace en de milieu-ngo Global Alliance for Incinerator Alternatives.

Ooit werden de bruisende recyclingcentra verlaten toen bedrijven naar Zuidoost-Azië verhuisden.

Tijdens een bezoek aan de zuidelijke stad Xingtan vorig jaar ontdekte Chen Liwen, oprichter van de milieu-ngo China Zero Waste Alliance, dat de recyclingindustrie verdwenen was.

“De plastic recyclers waren verdwenen – er hingen ‘te huur’-borden op fabrieksdeuren en zelfs rekruteringsborden waarin werd opgeroepen tot ervaren recyclers om naar Vietnam te verhuizen,” zei ze.

Zuidoost-Aziatische landen die al vroeg door het verbod op China werden getroffen – en ook Maleisië, Thailand en Vietnam werden hard getroffen – hebben stappen ondernomen om de import van plastic te beperken, maar het afval is eenvoudigweg zonder beperkingen naar andere landen gestuurd, zoals Indonesië en Turkije, de Dat meldt Greenpeace-rapport.

Omdat naar schatting slechts negen procent van het ooit gerecyclede plastic ooit is geproduceerd, zeggen campagnevoerders dat de enige langetermijnoplossing voor de plasticafvalcrisis erin bestaat dat bedrijven minder produceren en dat consumenten minder gebruiken.

Greenpeace-campagnevoerder Kate Lin zei: “De enige oplossing voor plasticvervuiling is het produceren van minder plastic.”