De betekenis van pigmentdispersie op kunststofkleuring

Voor het kleuren van kunststoffen is de dispersie van pigmenten van groot belang. Het uiteindelijke effect vanpigmentdispersie heeft niet alleen invloed op de kleurkracht van het pigment, maar heeft ook invloed op het uiterlijk van het gekleurde product (zoals vlekken, strepen, glans, kleur en transparantie) en heeft ook rechtstreeks invloed op de kwaliteit van het gekleurde product, zoals de sterkte, rek, weerstand van het product. Veroudering en soortelijke weerstand enz. hebben ook invloed op de verwerkingsprestaties en toepassingsprestaties van kunststoffen (inclusief kleurmasterbatch).

De dispergeerbaarheid van pigmenten in kunststoffen verwijst naar het vermogen van pigmenten om na bevochtiging de grootte van aggregaten en agglomeraten tot de gewenste grootte te verkleinen. Vrijwel alle eigenschappen van pigmenten in kunststoftoepassingen zijn gebaseerd op de mate waarin pigmenten ideaal gedispergeerd kunnen worden. Daarom is de dispergeerbaarheid van pigmenten een zeer belangrijke indicator voor de toepassing ervankunststof kleuring.

Tijdens het pigmentproductieproces wordt eerst de kristalkern gevormd. De groei van de kristalkern is in het begin een enkel kristal, maar ontwikkelt zich al snel tot een polykristal met een mozaïekstructuur. Natuurlijk zijn de deeltjes nog steeds vrij fijn, en de lineaire grootte van de deeltjes is ongeveer 0,1 tot 0,5 μm, die over het algemeen primaire deeltjes of primaire deeltjes worden genoemd. Primaire deeltjes hebben de neiging te aggregeren en de geaggregeerde deeltjes worden secundaire deeltjes genoemd. Volgens de verschillende aggregatiemethoden worden de secundaire deeltjes gewoonlijk in twee categorieën verdeeld: de ene is dat de kristallen met elkaar zijn verbonden door kristalranden of -hoeken, de aantrekkingskracht tussen de kristallen is relatief klein, de deeltjes zijn relatief los en kunnen gemakkelijk worden gescheiden door spreiding, wat gehechtheid wordt genoemd. Totaal; een ander type, de kristallen worden begrensd door kristalvlakken, de aantrekkingskracht tussen de kristallen is sterk, de deeltjes zijn relatief vast, aggregaten genoemd, het totale oppervlak van de aggregaten is kleiner dan de som van de oppervlakken van hun respectieve deeltjes, en de aggregaten zijn afhankelijk van algemene dispersieprocessen. Het is bijna moeilijk te verspreiden.